2019-12-10

Ogen

Ooit keek ik in een paar ogen en was verloren. 
Totaal verward reed ik na het feest waar ik die ogen had ontmoet naar huis, alles in mij schreeuwde om terug te gaan maar hij zou de volgende dag naar zijn thuisland terugvliegen, teruggaan had dus geen zin.

Mijn ogen hadden bij hem hetzelfde effect gehad want ongeveer een maand later ontving ik een brief, het was namelijk in de romantische brievenschijftijd, de tijd ver voor internet en computers. Een brief uit zijn verre vaderland en die brief was het begin van een hartstochtelijke geschreven liefde. Pas na drie jaar ontmoetten we elkaar weer en na een jaar onder ingewikkelde omstandigheden samenleven was de liefde over en gingen we ieder onze eigen weg.
 
Jaren later kwam er een paar prachtig blauwe ogen mijn trap opgelopen voor een eerste kennismaking en die ogen zijn nooit meer uit mijn leven verdwenen, nog steeds smelt er iets in mij als ik er diep in kijk.
 
Vorige week gebeurde het weer. 
Nee, niet die bekende blauwe, maar een paar prachtig diep bruine ogen. Ze keken me aan en staarden minutenlang diep in de mijne tot in mijn ziel en ik hoorde en begreep wat hij wilde vertellen. 
Dat was handig want hij is nog geen jaar oud en kan zijn gevoel nog niet in woorden vertalen.
Wat later die middag vertelde ik zijn moeder wat hij mij had verteld en terwijl ik dat deed, keek hij mij weer indringend aan en begon te stralen toen hij merkte dat zijn moeder het begreep. 
Zelden heb ik zo’n intens zielscontact gevoeld, ik kende dit kindje al voordat zijn moeder mij had verteld dat ze zwanger was.
Door de drukte van het afgelopen jaar had ik hem maar een keer eerder in mijn armen gehouden, maar vorige week voelde ik hem roepen, ik moest naar hem toe. Dat bleek ook toen we bij ze aankwamen, een gesloopte moeder en twee bleke vermoeide grote zussen met in het middelpunt dit stralend lachende, blije mannetje dat meteen zijn armen uitstak en ons begroette alsof we wekelijks langskwamen.

Het verhaal was het bekende verhaal dat ik van veel moeders hoor: meneertje doet ’s nachts niet aan slapen, wel nee joh, zonde van je tijd toch als je heel snel groot wilt groeien?  
Dat mama’s dan langzaamaan gesloopt raken is lastig maar daar kunnen deze mannetjes toch niets aan doen?
 
Doordat hij de volgende dag weer naar de opvang zou gaan en dat ritme erg belangrijk is om vast te houden, konden we hem niet mee naar huis nemen zodat de mama een paar nachten zou kunnen doorslapen, maar alleen al de belofte dat dit binnenkort gaat gebeuren gaf haar wat rust.
 
’s Avonds thuis behandelde ik het manneke op afstand en omdat ik toch niet kon slapen doordat ik zo diep geraakt was door zijn ogen en wat die diep bij mij hadden losgemaakt, kon ik me ’s nachts nog een paar keer met hem verbinden waardoor ik nog meer duidelijk kreeg waarom hij slapen niet fijn vindt.
 
Het geweldige nieuws kwam de volgende morgen, hij had de hele nacht doorgeslapen! 
Gelukkig ging het de volgende nacht net zo goed, slechts 1x wakker en weer doorgeslapen, zodat de mama eindelijk aan voldoende slaap komt.

Dit zijn ervaringen waar ik zo stil en blij van wordt, wat een wonder hoe energie werkt en afstanden overbrugt.

En met die ogen daar heb ik voortdurend contact en hopelijk nog heel lang.